Du skal høre mye...

"...a defence playing as well as Tottenham's..."

Eg bare måtte klyppa ut dette "once-in-a-lifetime" sitatet frå bbc...

Ein bra dag

I dag. Når eg kjørte(!) te jobb, så va adle årets lam innføre det strømgjerde som blei sett opp sist veka. I går på den tidå gjekk di å beita på ein holme uti her, i lag med sine respektive mødre, å ante lite om at dagen ville skilja di frå desse. Någen for godt, andre snakkes igjen te høsten.

Å adle desse lammå gjekk altså på innsiå av det gjerde som di sko gå på innsiå av.

Det e et lite under. Å ein hendelse så gjer at eg kan skråsikkert konstatera at 11. August 2009 va ein bra dag.

110 år

110 år...
År me motgang og medgang
Opprykk, Nedrykk, Opprykk, seriemesterskap
Glede å jubel har gått hånd i hånd heilt si 1899
4 strake, men de va på 70-talet. Siste gong i 1991.

Takk for 110 spennande år.

10. August e de på dagen så lenge si Viking FK såg dagens lys i Verksgadå 14

De va ein gave te nordmenn flest, som maradona va det for argentina

Så derfor folkens

Gratulera me dagen...

bare vent der....!

Av og til hender det at ein set seg fast. Skikkelig fast. På ein måte som gjer at ein rett og slett må søkja hjelp for å koma seg videre. Slike hendingar førekjem ikkje berre på det fysiske plan (les: bil i for mykje snø, traktor i sorpehol m.m.), men kan også hende på det reint psykiske. Sistnemde set ofte djupare spor enn fyrstnemnde, då denne (fyrstnemnde) som oftast vert huska som ein god men lettare overdriven historie.

Spesielt fast sit ein dersom desse to rakkerane (den fysiske og psykiske-standfastigheten) blandar seg. Slik at ein hverken kjem seg dit ein vil, eller oppriktig har trua på at turen lar seg gjennomføra.



Tru om an syns det va verdt forsøke?