Fjostankar ei seine nått...

Klokkå e litt før tri, ei mørke januar nått. Ude så regne der honnar, å vinden gjer at de tromme sjeldent hardt på rudå. Innføre den nemnta rudå sidde ein stykk rogalending å prøve halda seg våken på store mengdar kaffi, samt diverse kjende å mindre kjende sangar an finne på YouTube (konne vore greit me ein mp3 spelar nå).

Någen rom lenger borte ligge x antall grunnar te å holda seg vågen. Et større antall liv har sitt dagens og nattens lys på Val i helgå, å någen av livå blei og blir korte. Men det e kun i våre auer, hadde ei døgnflua føge forbi så hadde u kanskje me misunnelse tenkt på det 2 døgn longa live te ein av dei der inne. Om et liv bler longt eller kort bler me andre ord relativt udifrå synsvinkel, jaffal i jordiske tankerekker. For oss mennesker så har likavel vår forventa livslengde lett for å fortona seg som alt...

I forhold te evigheten blir det ikkje livslengde så relativt likavel. Eit menneskeliv, ein grisunges liv, ei døgnfluas liv bler alle som ingenting. Å ein dag brått, ein dag me ikkje kjenne. Så komme enden på "ingenting", å me fortsette i Guds tidsregning, udanfor tiå slik som me kjenne na, i evighed.

Mennesket, født av en kvinne,

lever kort og fylles av uro.

Det spirer som blomsten – og visner,

det flykter som skyggen og blir ikke stående.

Men du holder våkent øye med mannen

og stevner ham for din domstol.

-Job 14-

Ka e ditt "alt"? Ka e ditt "ingenting"? Det må du uansett svara på framfor Guds domstol... Å det einaste som kan vippa vektskålå i din favør e tømmermannssønnen frå Nasaret... e han me DEG framfor domstolen når dagen du ikkje kjenne komme?

De handle jo tross alt om Livet...