bare vent der....!

Av og til hender det at ein set seg fast. Skikkelig fast. På ein måte som gjer at ein rett og slett må søkja hjelp for å koma seg videre. Slike hendingar førekjem ikkje berre på det fysiske plan (les: bil i for mykje snø, traktor i sorpehol m.m.), men kan også hende på det reint psykiske. Sistnemde set ofte djupare spor enn fyrstnemnde, då denne (fyrstnemnde) som oftast vert huska som ein god men lettare overdriven historie.

Spesielt fast sit ein dersom desse to rakkerane (den fysiske og psykiske-standfastigheten) blandar seg. Slik at ein hverken kjem seg dit ein vil, eller oppriktig har trua på at turen lar seg gjennomføra.



Tru om an syns det va verdt forsøke?